ကြ်န္မငယ္ငယ္ကေတာ႔ ဆရာ၀န္အရမ္းျဖစ္ခ်င္မိတယ္…..ကေလးဘ၀တုန္းက ကစားတာကအစ ေဆးထုိးအပ္နဲ႔ နားၾကပ္ကို ကိုင္ျပီးမွ ေဆာ႔တတ္တယ္…. ကြ်န္မတုိ႔လူငယ္ ေတြဟာ (၁၀) တန္းမွာ ကုိယ္႔ကိုကိုယ္ အရမ္းၾကိဳးစားျပီ ထင္ေနခဲ႔တာ….. အခ်ိန္ဆုိတာ ျပန္ယူလုိ႔မွ မရေတာ႔တာ….ကြ်န္မၾကိဳးစားခဲ႔ သေလာက္ျဖစ္မလာခဲ႔ရဘူး… ခုေတာ႔ လူေတြရဲ႕ က်န္းမာေရးကို ကုသေပးေနတဲ႔ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္အစား…စာသင္ေပးေနရတဲ႔ ကြန္ပ်ဴတာ ဆရာမ ျဖစ္ခဲ႔ ရတယ္…ကြ်န္မအလုပ္၀င္ခါစက ကြ်န္ပ်ဳတာသင္တန္းတစ္ခုမွာ စျပီး ၀င္ခဲ႔ရတယ္…ကြ်န္မစာမသင္တတ္ သင္တတ္နဲ႔ေပါ႔….. ဘာအေတြ႔အၾကံဳမွ မ႐ွိေတာ႔ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ေ႐ွ႕မွာရပ္ရမွာကိုပင္ အင္မတန္ေၾကာက္ခဲ႔တယ္…. ေနာက္ေတာ႔ အဲဒီ သင္တန္းက အမၾကီးက ကြ်န္မကို ေကာင္းေကာင္းၾကီးသင္ေပးခဲ႔တယ္…အတန္းနားတဲ႔ ရက္ေတြမွာဆုိ ကြ်န္မကို သူကစာသင္ခုိင္းတယ္… အဲဒီတုန္းကေတာ႔ ကြ်န္မသူ႔ကို စာသင္ရမွာ ကိုအင္မတန္ေၾကာက္ခဲ႔တယ္….သူက စာသင္ခုိင္းရင္ ကြ်န္မ မသင္ခ်င္သင္ခ်င္နဲ႔ သင္ျပခဲ႔တယ္… သူက ကြ်န္မကိုစာသင္ရာမွာ ေက်ာင္းသား / သူ ေတြနဲ႔ ဆက္ဆံတဲ႔ ေနရာမွာ ဘယ္လုိေျပာရမယ္..ဘယ္လုိ ေနတတ္ရမယ္…ေနာက္ဆုံးကိုယ္ရဲ႕ ေက်ာင္းသား / သူ ေတြအေပၚမွာ ၾကည္႔တဲ႔မ်က္လုံးက အစ သင္ေပးခဲ့တယ္….အဲဒီအမၾကီး ကြ်န္မအေပၚထားတဲ႔ ေစတနာေတြေၾကာင္႔ ခုေတာ႔ကြ်န္မ ကြ်န္မရဲ႕ေက်ာင္းသား/ သူေတြရဲ႕ေ႐ွ႕မွာ မင္းသမီး တစ္ေယာက္ လုိကြ်န္မေကာင္းေကာင္းၾကီး သ႐ုပ္ေဆာင္တတ္ေနျပီေလ…….
Thursday, June 7, 2007
ကြ်န္မရဲ႕ဘ၀အစ…..
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment